به گزارش  فرهنگ امروز به نقل از ایبنا؛  همه ما در تخیل خود در زمان سفر می‌کنیم؛ به یا به خاطرات گذشته فکر می‌کنیم. گاهی چشم‌هایمان را می‌بندیم و بی‌درنگ به دنیای آینده سفر می‌کنیم اما تصور سفر فیزیکی و انتقال از یک زمان به زمانی دیگر بسیار شگفت‌انگیز است و غیرممکن به نظر می‌رسد. تحقیق تاریخی «جیمز گلیک»، که نام آن را «سفر در زمان» نهاده است، درباره چنین مفهومی خواننده را آگاه می‌کند و چنین ایده‌ای به استثنای پیش‌بینی‌های مبهم قرن نوزدهم اولین بار در سال 1895 و در کتاب «ماشین زمان» نوشته «اچ. چی. ولز» ابداع شد.
 
این‌چنین بود که یک قرن تحقیق ادبی، فلسفی، و علمی درباره این موضوع صورت گرفت. بسیاری معتقدند سفر در زمان کاربرد بسیاری دارد و مثلاً می‌توان به زمان گذشته رفت و کسی که خانواده آنان را نابود کرده است به قتل رساند. بسیاری کشتن «آدولف هیتلر»، دیکتاتور نازی‌ها را در ذهن می‌پرورانند.
 
«جیمز گلیک» در بخشی خاص از کتاب خود می‌نویسد اگر سفر در زمان ممکن بود می‌توانستیم اختراعات علمی خود را در کپسول زمان بگذاریم، برای آیندگان بفرستیم تا آنان فکر نکنند پیشینیان‌شان احمق بوده‌اند. کتاب جزئیات بسیاری از مثال‌های ادبی درباره کتاب زمان مانند «خورخه لوئیس بورخس» و «تی. اس. الیوت» را به خوانندگان ارائه می‌کند.
 
 
در آغاز سفر در زمان رویایی بی‌ضرر بود تا اینکه «کِرت گودل» به «آلبرت اینشتین» گفت نظریه نسبیت وی امکان سفر در زمان را فراهم می‌کند. البته هنوز نمی‌داند این اتفاق چگونه میسر خواهد شد! ریاضیدانان و فیزیکدانان تلاش بسیاری کردند و همچنان به تلاش خود ادامه می‌دهند. تنها کسی که با این موضوع مخالف است «استفن هاوکینگ» است که معتقد است چنین چیزی رخ نمی‌دهد زیرا جهان اطراف ما دارای «قانون دفاع منظم» است که چنین اتفاقی را غیرممکن می‌سازد. البته بسیاری از دانشمندان دیگر نیز معتقدند امکان سفر به زمان پیش از اینکه نظریه ماشین زمان مطرح شده باشد غیرممکن است. در این صورت متاسفانه نمی‌توانیم به زمان‌های دور برگردیم و دایناسورها را ببینیم. از طرف دیگر این بدان معنا است در حال حاضر خبری از آیندگان در میان ما نیست زیرا ماشین زمان هنوز اختراع نشده است.
 
«گلیک» در کتاب خود وارد جزئیات مسائل علمی در باب ماشین زمان در طول دهه‌های گذشته نمی‌شود زیرا معتقد است دانشمندانی که در این زمینه کار کرده‌اند داستان‌های علمی-تخیلی بسیاری می‌خوانند و در نتیجه وقت خود و دیگران را تلف می‌کنند. وی معتقد است هیچ کدام از تحقیقات این دانشمندان دارای زمینه علمی نیست و مرجع مشخصی ندارد. برای نمونه کتاب «سفر در زمان در جهان اینشتین» نوشته «ریچارد گوت» در این مقوله اهمیت زیادی دارد اما هیچ منبع مشخصی برای اثبات ادعاهای خود بیان نمی‌کند. در بسیاری از صفحات این کتاب خلاصه داستان‌های علمی-تخیلی قرن گذشته بیان می‌شود و هیچ نظریه علمی مطرح نمی‌شود.
 
اما نظر خود «گلیک» در این باره چیست؟ او معتقد است مطرح کردن ایده سفر در زمان در واقع فرار از مشکلات زمان حال و به عبارت دیگر مرگ انسان است. البته نظر او صحیح و قابل‌درک است. اما حتی اگر ماشین زمان نیز اختراع شود انسان را از مرگ گریزی نیست.
 
کتاب «سفر در زمان» از دیگر آثار او چون «باهوش»، که زندگینامه «ریچارد فینمان» است، و «هرج و مرج» متفاوت است. وی در این اثر تلاش بسیاری کرده است تئوریسین‌هایی را که بیشتر داستان خوانده‌اند و احساس می‌کنند محقق هستند به سخره گیرد.